سرِّ شقایق

شعر تنهایی خونه ، دیگه خوندن نداره

وقتی همخونه نداری ، خونه موندن نداره

گرد تنهایی گرفته دیگه این خونه ی غمگین

روزا همرنگ چشماته، مثل شب ساکت و سنگین

شیشه ی آیینه شکسته رو تن سنگی طاقچه

سوگلی چشماشو بسته، گلها پژمرده تو باغچه

دست باد از رو درختا همه ی برگها رو چیده

دیگه هیشکی لب عیوون، جوجه ها رو دون نمیده

 شعر تنهایی خونه ، دیگه خوندن نداره

وقتی همخونه نداری ، خونه موندن نداره

بی تو این خونه ی خالی، رنگی از شادی نداره

دست تنهام روی گلدون، گل تنهایی می کاره

قصه تلخ غروب رو خوندم از غربت چشمات !

میدونستم گل عشقم، میشه پرپر توی دستات

میدونستم دل تنگم، پر صد خاطره میشه

رو تنم خالی میمونه جای اون دستها همیشه...

تو زلال تن آبی، من تن تشنه، سرابم

بی اعتنایی به شور و شوق زندگی ، تنها شور و شوق کنونی زمان من شده است !

کمی به من برس ...!

من از "رسیدنهای" تو حالم خوب میشود .

شاید تمام این دنیا

مکث قصه گو باشد ؛

میان

یکی بود ...     یکی نبود ...

خداوندا ؛

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد !

نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت ؟

ولی بسیار مشتاقم گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش...

و او یکریز و پی در پی، دم گرم خویش را در گلویم سخت بفشارد

و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد !

بدین سان بشکند در من

"سکوت مرگبارم را"

مثل کبریت کشیدن در باد

دیدنت دشوار است !

من به معجزه عشق ایمان دارم

می کشم آخرین دانه کبریت را در باد

هرچه بادا ، باد ...

دلتنگم ...

برای کسی که بی آنکه باشد

هر لحظه با من زندگی می کند !

سالیانی است که بر پنجره ی عاطفه ام، گل یخ می روید

غمگینم ؛

همانند پرنده ای که به دانه های روی تله خیره شده و به این فکر میکند که چگونه بمیرد !

گرسنه و آزاد

یا سیر و اسیر